Saldırı - Kısım 1

Elf köyü, hem doğal hem yapay bariyerlerle inanılmaz derecede iyi korunan bir şehir devletiydi. Doğal olanlar ormanın düzeninden kaynaklanıyordu. Sayısız, birbirine benzeyen ağaçlar, herhangi bir yabancının kafasını karıştırmaya fazlasıyla yetiyordu. Yapay olanlar, istenmeyen kişileri saptayabilen ve uzaklaştırabilen, büyülü sözlerle oluşturulmuş çeşitli bariyerlerdi. Hepsi birlikte, bütün bu çeşitli koruma önlemleri ırklar tarafından Orman’ın Gizli Örtüsü olarak biliniyordu.

Neredeyse aşılamayan bu örtü, dünyanın en kapsamlı savunma ağlarından biri olarak biliniyordu. Elf ırkının yaşadığı bunca yıl boyunca sadece birkaç kişi bu örtüyü aşabilmişti.

Uzun kulaklı ırka göre bu, bir gurur kaynağıydı. Böyle olsa dahi, köyün sınırlarında konuşlanmış birçok askerden biri bile en ufak kayıtsızlıkta bulunmuyordu. Her biri, sürmekte olan konferansın öneminin farkındaydı. Eğer müdahale edilmezse bu konferansın iki komşuları arasında sürmekte olan uzun, kanlı savaşın pekala sona erdirebileceğini biliyorlardı.

Tarafsızlığıyla birlikte konumu, elf köyünün seçilmiş olmasının ana sebeplerinden biriydi. Elflerin her iki ırkla da bağları vardı ve arabulucu olarak seçilmiş olmak bir başka gurur kaynağıydı. Askerler gergindi, tetikteydi ve hiçbir şeyin ters gitmediğinden emin olmak için her türlü sebepleri vardı.

“Garip...” Nöbetçilerden biri kaşlarını çatmıştı.

“Bir şey mi gördün?” Ortağı, takımının diğer üyesi bir hareket yakalamış ve hemen ayaklanmıştı.

“Büyülü hayvanlarımdan birisi bir hortlak tespit etti...” dedi merakla. “Bunun bir tehdit olduğundan şüpheliyim. Hala en uzak bariyerimizin çok uzağında bulunuyor.”

Yaratığı şahsen görmemişti. Sözleşme yaptığı küçük orman yaratıklarından birisi hortlağın yerini ona telepatiyle bildirmişti.

“Bu gerçekten garip. Normal zamanda buralarda hiç hortlak görülmez...” diye mırıldandı ortağı. “Elçilerden birini takip ettiğini mi düşünüyorsun?”

“Mümkün. Yaşam gücüne doğru çekilirler. Ve eğer bu kadar büyük bir grubun aşırı miktarda sahip olduğu bir şey varsa, bu yaşam gücüdür.”

İki askerin de büyülü hayvanın sözlerinden şüphe etmesi için bir sebebi yoktu. Çeşitli yaratıkları kullanmak, elflerin sıklıkla uyguladığı bir teknikti. Bir avcı toplumuydular;  yiyecek toplayabilme verimliliğini artırmak için kullandıkları teknikler, örneğin diğer yaratıkları kullanarak görüş alanlarını geliştirmek gibi, kuşaktan kuşağa aktarılıyor ve geliştiriliyordu. Ama bu mükemmel oldukları anlamına gelmiyordu.

En büyük zorluk, büyülü yaratıkların sadece kendilerinin işleyebildiği bilgileri iletebiliyor olmasıydı. Askerlerin küçük yaratıklarının beyinleri de aynı şekilde küçüktü. Gördükleri yaratıkların hortlak olduklarını tanıyabiliyor ancak anlamlı bir tanım sunmayı başaramıyorlardı.

Normalde böyle bir eksiklik kritik olmayan bir takas olarak düşünülüyordu. Tespit edilmesi çok zor olan küçük hayvanlar, hedefin izlendiğini fark etmemesi açısından bir avantaj sağlıyordu. Ama bu durumda bilgi eksikliği ölümcül bir kusurdu.

“Garip... Doğrudan bize doğru geliyor.”

“Hangi yönden geliyor?”

“Kuzeybatı. Hala çok uzakta ama kesinlikle bize doğru geliyor. Görünüşe göre yaşam gücüyle ilgili teorin doğruymuş.”

“Anlaşıldı.” Diğer elf bir elini kulağına bastırdı ve Fısıltı büyüsünü yaptı. “Merkez, yedinci güvenlik takımı konuşuyor. Bir hortlak yaratığın varlığını tespit ettik. Etkisiz hale getirmek için harekete geçiyoruz. Tamam.”

Sırtına asılı sadağından bir ok çıkardı ve kirişe yerleştirdi. Henüz yayını çekmemişti ama çok tetikteydi. Sonunda, ormanın derinliklerinden korkutucu bir gölge ortaya çıktı.

Beklediğinden çok daha büyük olduğunu fark ettiği an, son nefesini verdiği andı.

Etrafındaki her şey bir anda darmadağın olmuştu.

***

Patlamaya benzeyen bir şey bir anda konferans salonunu sarsmıştı. Uzakta bir toz bulutu gibi yükselen ağaç ve taş parçaları salonun olduğu yere kadar uçmuştu.

Konferansa katılan herkes hemen sesin kaynağına baktılar. Farklı ırklardan birçok muhafız hemen VIP’lerin durumlarını kontrol etti ve silahlarını çektiler.

“Hemen bize durum güncellemesi verin. Neler oluyor!?”

Elf kraliçenin bağırışları kapının dışında beklemekte olan muhafızlardan biri tarafından yanıtlandı. “Majesteleri, yedinci takımın bir hortlakla karşılaşmalarının ardından sesleri kesildi! Şu ana kadar tek bildiğimiz bu!” Konuştuktan hemen sonra bir elini kulağına götürdü. “Yeni güncelleme Majesteleri, birkaç düzine hortlak garibesi köyün içinde görülmüş. Adamlarımız çoktan harekete geçtiler!”

“İçeride olduklarını mı söyledin?! Nasıl!? Bekçi’nin Bariyeri’ne ne oldu? Onu en güçlü haline getirmelerini emretmemiş miydik!?”

Bekçi’nin Bariyeri, ejderha ırkının üyelerinin bir çift nefesini dahi püskürtebilecek seviyede güçlü bir savunma kalkanıydı. Elflerin savunmalarının en hayati parçalarından biriydi.

“E-emin değilim! Ama çoktan içeride olduklarını düşünürsek, muhtemelen dağılmış olmalı!”

Kraliçe kaşlarını çattı. “Askerleri köye geri çek ve yeni bir savunma hattı oluştur. Beklemede olan bütün birimlere hemen saldırıya hazır hale gelmelerini emret. Canavar birimlerimiz ne durumda?”

“Canavar birimlerimizin bir ile dördü çoktan saldırıya geçti. Beşi ise yakın bölgeyi koruyor!”

“Güzel. Durumu yakından takip edin ve düşmanın daha fazla ilerlemesine izin vermeyin. Eğer diğer ırkların bir üyesi dahi zarar gelirse bu onurumuzda bir leke bırakacatır!”

Raporu duyan Phynar homurdanmıştı.

“Hortlak garibeleri mi dediniz? Üzgünüm dostlarım, sanırım tüm bunların arkasında düşmanlarımdan biri var.”

“Konferans öncesinde konuştuğumuz ‘ifritler’den mi bahsediyorsunuz?” diye sordu Allysia kralı.

“Aynen onlar! O aptal küçük yaratıklar modifiye edilmiş hortlakları silah olarak kullanmayı severler. Muhtemelen bu etkinliği bana, ve pek tabii birkaç potansiyel düşmana, suikast yapmak için iyi bir fırsat olarak düşündüler. Planlarını dikkatle izlediğime yemin edebilirim ama sanırım bu sefer taktiksel olarak bana üstün gelmiş olmalılar.” Kısa bir açıklamanın ardından yüzünü kendi adamlarına çevirdi ve emirler vermeye başladı. “Pekala hanımlar beyler, beni duydunuz. Burada sorumlular biziz, o yüzden sorunları kendimiz halledeceğiz. Güvenlik için hayati olmayan tüm personeller derhal dışarı gitsinler.”

İblisler emirlerini alıp harekete geçerlerken Reiyd de kendi adamlarına emirler vermeye başlamıştı.

“Biz de yardımcı olmalıyız. Nell, Remiero, ikinizden dışarıdaki Carlotta ve adamlarına katılmanızı isteyebilir miyim? Tahminimce çoktan kavganın ortasında olmalı.”

“Hemen ilgileniyorum Majesteleri!” dedi Nell.

“Emredersiniz efendim.” Kahya gibi giyinmiş muhafız başını eğdikten sonra orada bulunan diğer insan askerlere doğru döndü. “Geri kalanınız, Majestelerini ve diğer hükümdarları bizim yerimize koruyun.”

“Tabii ki efendim!”

Askerlerin selamını karşıladıktan sonra şu anki ve eski kahramanlar, dışarı çıkan elfler ve iblislerin yaptıklarını yaptılar.

Devasa, yaşlı bir ağacın gövdesine inşa edilmiş olan binadan ayrıldıktan hemen sonra çarpışmakta olan birçok elf gördüler. Aceleyle oradan oraya ilerleyen orman halkının tipik zerafet ve kibarlıklarından eser yoktu. Birçoğu savaş alanına doğru ilerlerken vahşi çığlıklar atıyordu.

“Bir uyarı.” İki kahraman kalabalığın içinde ilerlerken Remiero konuşmuştu. “Köye saldıran mutant garibeler hortlaklardır. İblis diyarında geçirdiğim zaman süresince birkaç tanesiyle dövüştüm ve şahsi görüşüm, onlar nispeten güçlü yaratıklardır. Eğer durum tehlikeli görünmeye başlarsa, kaçmanı tavsiye ederim.”

Nell ona şaşırmış bir şekilde bakmıştı ama Remiero bir elini kaldırarak yorum yapmasını engelledi ve devam etti.

“Yeni evlisin. Normalde bu, en başından seni böyle tehlikeli bir görevden azletmek için yeterli bir sebep olurdu ama yine de işimizi kolaylaştırmak için senin de bizimle gelmene karar verdik. Düşünmen gereken bir aile varken bu kadar tehlikeli bir duruma girmene gerek yok,” dedi acımasızca. “O yüzden bizi terkedip kaçmaktan çekinme.”

“Teşekkür ederim Remiero. Ama kaçmayacağım.” Nell, kırılmak yerine diğer adamın onun için endişelenmesinden mutlu olmuştu. “Evliliğim benim işim ve öncelikle kendi koşullarımla yaptığım bir şey. Sadece bunun için görevimi terk edecek kadar bencil olmayacağım. Ayrıca, kendi kendime yapmaya karar verdiğim bir bir şey var.”

“Peki nedir o?”

“Beni öldürse bile eve sağ salim dönmek. Bunun kulağa mantıklı gelmediğini biliyorum ama herkesin beklentilerini karşılayan türden bir kahraman olmak için elimden gelenin en iyisini yapacağım.” Kılıcınu kavrayan elini iyice sıktı. “Ayrıca ciddileştiğim zaman gerçekten öldürmesi zor birisi oluyorum ve işler kötüye gitse bile acil kaçış yapabileceğim çok kolay bir yol var.”

Remeiro bir anlığına şaşırmıştı ama çok geçmeden yüzündeki ifade yarım gülümsemeye gevşemişti.

“Gerçekten çok güçlendin...” dedi sessizce. “Pekala, eğer durum buysa, onlarla karşılaşmandan kurtulabilmen için hortlak garibelerini nasıl yeneceğini açıklayacağım.”

“Lütfen açıklayın!”